عضو شوید


نام کاربری
رمز عبور

:: فراموشی رمز عبور؟

عضویت سریع

نام کاربری
رمز عبور
تکرار رمز
ایمیل
کد تصویری
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود



سلام به وبسایت اشعار شاعران خوش امدید

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان اشعار شاعران و آدرس poetry-s.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.







نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

آمار مطالب

:: کل مطالب : 453
:: کل نظرات : 185

آمار کاربران

:: افراد آنلاین : 1
:: تعداد اعضا : 4

کاربران آنلاین


آمار بازدید

:: بازدید امروز : 215
:: باردید دیروز : 731
:: بازدید هفته : 946
:: بازدید ماه : 5651
:: بازدید سال : 73123
:: بازدید کلی : 2318669

RSS

Powered By
loxblog.Com

Poetry.poets

جلیل صفر بیگی
دو شنبه 24 آذر 1393 ساعت 12:15 | بازدید : 43988 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
رها و سر مست
 ---------------------------------

چون رود، روان شدی، رها و سر مست

                                          دریا  کم کم  به موج هایت پیوست

باران دارد به سمت تو می آید

                                          هر قطره گرفته است چتری در دست

-----------------------------------------------------------------

خدا زیاد کند عزت شما

 

------------------------------
بعد از سلام عرض کنم خدمت شما

                                      ما نیز آدمیم بلا نسبت شما

بانوی من زیاد مزاحم نمی شوم

                                     یک عمر داده است دلم زحمت شما

باور کنید باز همین چند لحظه پیش

                                     با عشق باز بود سر صحبت شما

بانو هنوز هم که هنوز است به دل

                                    سر می زند زنی به قد و قامت شما

این خانه بی تو بوی بد مرگ می دهد

                                    با هیچ چیز پر نشده غیبت شما

انگار قرن هاست که کوچیده ای و ما

                                    بر دوش می کشیم غم غربت شما

ما درد خویش را به خدا هم نگفته ایم

                                    تا نشکنیم پیش کسی حرمت شما

من بیش از این مزاحم وقتت نمی شوم

                                   بانو خدا زیاد کند عزت شما!

------------------------------------------------

 

تقدیم به همه مادران

-----------------------

مادر که کسی به فکر فردایش نیست

                                          یک ذره امید توی رویایش نیست

هر روز نگاه می کنم جز زیلو

                                          یک تکه بهشت زیر پاهایش نیست

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 



:: موضوعات مرتبط: جلیل صفر بیگی , ,
:: برچسب‌ها: شعر جلیل صفر بیگی- اشعارجلیل صفر بیگی-شعر-جلیل صفر بیگی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
فروغی بسطامی
دو شنبه 24 آذر 1393 ساعت 12:9 | بازدید : 71343 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
مردان خدا پرده ی پندار دریدند
---------------------------------
مردان خدا پرده ی پندار دریدند

                                 یعنی همه جا غیر خدا هیچ ندیدند

هردست که دادند ازآن دست گرفتند

                                 هرنکته که گفتند همان نکته شنیدند

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند

                                 یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

یک فرقه به عشرت در ِ کاشانه گشادند

                                 یک زمره به حسرت سر ِ انگشت گزیدند

جمعی به در ِ پیر خرابات خرابند

                                 قومی به بر شیخ مناجات مُریدند

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد

                                 یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

فریاد که در رهگذر آدم و خاکی 

                                 بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند

همت طلب از باطن پیران سحرخیز

                                 زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند

زنهار مزن دست به دامان گروهی 

                                 کز حق ببُریدند و به باطل گرویدند

چون خلق در آیینه به بازار حقیقت

                                 ترسم نفروشند متاعی که خریدند

کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است

                                 کاین جامه به اندازه ی هرکس نبریدند

مرغان نظر باز ِ سبک سیر فروغی

                                 از دامگه خاک بر افلاک پریدند

---------------------------------------------------------------

 

به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را

 

-----------------------------------------------

به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را

                              که تا هستیم بشناسیم از کافر مسلمان را

به کوی می‌فروشان با هزاران عیب خوشنودم

                              که پوشیده‌ست خاکش عیب هر آلوده دامان را

تکبر با گدایان در میخانه کمتر کن

                              که اینجا مور بر هم می‌زند تخت سلیمان را

تو هم خواهی گریبان چاک زد تا دامن محشر

                              اگر چون صبح صادق بینی آن چاک گریبان را

نخواهد جمع شد هرگز پریشان حال مشتاقان

                              مگر وقتی که سازد جمع آن زلف پریشان را

دل و جان نظر بازان همه بر یکدیگر دوزد

                              نهد چون در کمان ابروی جانان تیر مژگان را

کجا خواهد نهادن پای رحمت بر سر خاکم

                              کسی کز سرکشی برخاک ریزد خون پاکان را

گر آن شاهد که دیدم من ببیند دیدهٔ زاهد

                              نخست از سرگذارد مایهٔ سودای رضوان را

من ار محبوب خود را می‌پرستم، دم مزن واعظ

                              که از کفر محبت اولیا جستند ایمان را

دمی ای کاش ساقی، لعل آن زیبا جوان گردد

                              که خضر از بی‌خودی بر خاک ریزد آب حیوان را

فروغی، زان دلم در تنگنای سینه تنگ آید

                              که نتوان داشت در کنج قفس مرغ گلستان را

---------------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: فروغی بسطامی , ,
:: برچسب‌ها: شعر فروغی بسطامی- اشعار فروغی بسطامی-شعر-فروغی بسطامی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شاه نعمت الله ولی
دو شنبه 24 آذر 1393 ساعت 11:46 | بازدید : 65249 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
تا باد چنین بادا

--------------------------

رندیم و دگر مستیم تا باد چنین بادا

                              توبه همه بشکستیم تا باد چنین بادا

چون قطره از این دریا دیروز جدا بودیم

                              امروز بپیوستیم تا باد چنین بادا

عقل از سر نادانی دردسر ما می داد

                              عشق آمد و وارستیم تا باد چنین بادا

ما دست برآوردیم در پاش سر افکندیم

                              مستانه از آن دستیم تا باد چنین بادا

زنّار سر زلفش افتاد به دست ما

                              زُنّار چنان بستیم تا باد چنین بادا

آن رند خراباتی رندانه حریف ماست

                              او سر خوش و ما مستیم تا باد چنین بادا

ما سیّد رندانیم با ساقی سرمستان

                              در میکده بنشستیم تا باد چنین بادا

-------------------------------------------------------------

 

اهل نظران دیده به روی تو گشایند

 

------------------------------------------

اهل نظران دیده به روی تو گشایند

                                     حسن تو در آئینهٔ یکتا بنمایند

خورشید جمال تو نموده است به ما روی

                                     آنها که طلبکار لقایند کجایند

در آینه حسن تو نمایند خدا را

                                     صاحبنظرانی که منور به خدایند

رندان سراپردهٔ میخانه در این دور

                                     شاید که به پابوس تو هر دم به سر آیند

بی دُردی دردت نتوان یافت دوائی

                                     دلها همه زان خستهٔ این درد و دوایند

ای عقل برو از در میخانه که رندان

                                     مستند و به امثال تو این در نگشایند

هر بیت که سید ز سر ذوق بگوید

                                     سریست که مستان همه آن بیت سرایند

---------------------------------------------------------------------

 دل به دلبر گر سپاری دل بری
دل بری کن تا بیابی دلبری
هرکه انسانست از این سان خوانمش
آن چنان انسان بسی به از پری
از سر سر در گذر چون عاشقان
عشقبازی نیست کار سرسری
گر بیاری جام می یابی ز ما
هر چه آری نزد ما آن را بری
جان به جانان ده بسی نامش مبر
حیف باشد نام جائی گر بری
چون خلیل الله همه بتها شکن
تا نباشی بت پرست آذری
نعمت الله را اگر یابی خوشست
زان که دارد معجز پیغمبری

----------------------------------------------------------------------

ما عاشق و مستیم و طلبکار خدائیم
ما باده پرستیم و از این خلق جدائیم
بر طور وجودیم چو موسی شده ازدست
بی پا و سر آشفته و جویای لقائیم
روحیم که در جسم نباشد که نباشیم
موجیم که در بحر به یک جای نیائیم
در صومعهٔ سینهٔ ما یار مقیمست
ما از نظرش صوفی صافی صفائیم
ما غرق محیطیم نجوئیم دگر آب
ای بر لب ساحل تو چه دانی که کجائیم
مائیم که از سایه گذشتیم دگر بار
ما سایه نجوئیم همائیم همائیم
مائیم که از ما و منی هیچ نماندست
در عین بقائیم و منزه ز فنائیم
گاهی چو هلالیم و گهی بدر منیریم
گاهی شده در غرب و گه از شرق برائیم
سید چه کنی راز نهان فاش نگفتیم
در خود نگرستیم خدائیم خدائیم

-------------------------------------------------------

عین دریائیم و دریا عین ما                         
نیست مارا ابتدا و انتها
بر درمیخانه مست افتاده ایم          
خانه ما خوشتر است از دو سرا
بینوایان خوش نوایی یافتند              
بینوا شو گر همی خواهی خدا
گفته ی مستانه مارا بخوان          
عاشقانه خوش سرودی می سرا
درد مندیم و دوای درد ماست                
درد ما هم درد ما باشد دوا
سر به پای خم می بنهاده ایم         
بی حجاب ای عارف عاشق بیا
در طریقت خرقه ایی پوشیده ایم                
دست ما و دامن آل عبا
نعمت الله ساقی و ما رند مست           
گو بیا یاری که دارد ذوق ما
در همه عالم به چشم ما ببین                    
سیدت آئینه گیتی نما

---------------------------------------------------

 ذکر حق ای یار من بسیار کن
تا توانی کار خوش در کار کن
پاک باش و بی وضو یک دم مباش
جز که با پاکان دمی همدم مباش
دور باش از مجلس نقش خیال
صحبتی می دار با اهل کمال
یک سر موئی خلاف دین مکن
ور کند شخصی تو اش تحسین مکن
رهروان راه حق را دوست دار
رهروی می جو و راهی می سپار
گر بیابی جامی از زر یا سفال
نوش کن از هر دو جام آب زلال...

----------------------------------------------------------

کار دل در عشقبازی بندگی است
بندگی در عاشقی پایندگی است
بندهٔ فرمان و فرمان می دهیم
وین شهنشاهی ما زان بندگی است
همچو زلفش سر به پا افکنده ایم
این سرافرازی از آن افکندگی است
گر مرا بینی به غم دل شاد دار
کان غم عشق است و از فرخندگی است
مردهٔ دردیم و درمان در دل است
کشتهٔ عشقیم و عین زندگی است
سید ار جان بخشد از عشقش رواست
عاشقان را کار جان بخشندگی است

-----------------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: شاه نعمت الله ولی , ,
:: برچسب‌ها: شعر شاه نعمت الله ولی- اشعارشاه نعمت الله ولی-شعر-شاه نعمت الله ولی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شهیار قنبری
دو شنبه 24 آذر 1393 ساعت 11:43 | بازدید : 85766 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
در تو خلاصه میشوم
---------------------------
در تو خلاصه میشوم، با تو زلال می شوم

                           از پر پیراهن تو، پر پر و بال می شوم

در شب یلدایی تو، صاحب روز می شوم

                           صاحب تحویل شب اول سال می شوم

در قفس ابری شب، ماه اسیر بوده ام

                           با تو رهاتر از همه، ماه هلال می شوم

با تو زلال می شوم، پر پر و بال می شوم

                           شعر محال می شوم، بر این روال می شوم

تا ملکوت جذبه ات، شبانه راه می روم

                           چون که نظر کرده ی نور لایزال می شوم

خاصیت سروده ها، تمام خواستن نبود

                           برای از تو دم زدن، شعر محال می شوم

جز غزل شیشه ای ام، شعر مرا سنگ بدان

                           چون پس از این شاعر تو، بر این روال می شوم

------------------------------------------------------------------------

 

باج

 

می سوزم و می سوزم، با زخم تو می سازم

                                    با هر غزل چشمت من قافیه می بازم

پیش از تو فقط شعرم، معراج غرورم بود

                                   ای از همه بالاتر، اینک به تو می نازم

این سفره ی خالی را تو نان غزل دادی

                                   ای پر برکت گندم، من از تو می آغازم

------------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: شهیار قنبری , ,
:: برچسب‌ها: شعر شهیار قنبری- اشعار شهیار قنبری-شعر - شهیار قنبری ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
خواجوی کرمانی
دو شنبه 24 آذر 1393 ساعت 11:41 | بازدید : 62455 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند
----------------------------------------
آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند

                                نتواند که مرا بی سر و بی پا نکند

دوش می‌گفت که من با تو وفا خواهم کرد

                                لیک معلوم ندارم که کند یا نکند

 

اگر آن حور پری رخ بخرامد در باغ

 

                                نبود آدمی آنکس که تماشا نکند

 

خسرو آن نیست که از آتش دل چون فرهاد

 

                                جان فدای لب شیرین شکرخا نکند

 

گل چو بر نالهٔ مرغان چمن خنده زند

 

                                چکند بلبل شب خیز که سودا نکند

 

هر که را تیغ جفا بردل مجروح زنی

 

                                 حذر از ضربت شمشیر تو قطعا نکند

 

چون توانم شدن از نرگس مستت ایمن

 

                                 کانکه چشم تو کند کافر یغما نکند

 

گل خیری چو بر اطراف گلستان گذرم

 

                                 نتواند که رخم بیند و صفرا نکند

 

هر که احوال دل غرقه بداند خواجو

 

                                 اگرش عقل بود روی بدریا نکند

--------------------------------------------------------------

 

این همه مستی ما مستی مستی دگرست

 

--------------------------------------------
این همه مستی ما مستی مستی دگرست

                                 وین همه هستی ما هستی هستی دگرست

خیز و بیرون ز دو عالم وطنی حاصل کن

                                 که برون از دو جهان جای نشستی دگرست

گفتم از دست تو سرگشتهٔ عالم گشتم

                                 گفت این سر سبک امروز ز دستی دگرست

تا صبا قلب سر زلف تو در چین بشکست

                                 هر زمان بر من دلخسته شکستی دگرست

کس چو من مست نیفتاد ز خمخانهٔ عشق

                                 گر چه در هر طرف از چشم تو مستی دگرست

تا برآمد ز بناگوش تو خورشید جمال

                                 هر سر زلف تو خورشید پرستی دگرست

چون سپر نفکند از غمزهٔ خوبان خواجو

                                 زانکه آن ناوک دلدوز ز شستی دگرست

------------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: خواجوی کرمانی , ,
:: برچسب‌ها: شعرخواجوی کرمانی- اشعار خواجوی کرمانی-شعر-خواجوی کرمانی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شعر خنده دار
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 21:23 | بازدید : 43049 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

شعر طنز عید نوروز               

عجب رسمیه رسم زمونه

خونه مون عیدا پر مهمونه

می رن مهمونا از اونا فقط

آشغالِ میوه به جا می مونه !

کجاست اون کیوی ؟ چی شد نارنگی ؟

کجا رفت اون موز ؟! خدا می دونه !

جعبه خالی ِ شیرینی هنوز

گوشه ی طاقچه پیش گلدونه

عطرش پیچیده تا آشپزخونه

شیرینیش کجاست ؟ خدا می دونه

می رن مهمونا از اونا فقط

جعبه ی خالی به جا می مونه !

از بس خونه رو به هم می ریزن

آدم مثل خر تو گِل می مونه

یکی نیست بگه خداوکیلی

جای پوست پسته توی قندونه ؟!

قند نصفه ی عموجون هنوز

خیس و لهیده ته فنجونه

حالا خداییش قندش مهم نیست

کنار اون قند نصف دندونه !

می رن مهمونا از اونا فقط

نصفه ی دندون به جا می مونه !

پسته ی خندون ، بادوم شیرین

فندق در باز ، مال مهمونه

« پرسید زیر لب یکی با حسرت » :

که از این آجیل، به غیر از تخمه،

واسه ما بعدها چی چی می مونه ؟

------------------------------------------

شعر طنز این شب امتحان من چرا سحر نمی شود

این شب امتحان من چرا سحر نمیشود ؟

بی همگان بسر شود ، بی تو بسر نمیشود

این شب امتحان من چرا سحر نمیشود ؟

مولوی او که سر زده ، دوش به خوابم آمده

گفت که با یکی دو شب ، درس به سر نمیشود

خر به افراط زدم ، گیج شدم قاط زدم

قلدر الوات زدم ، باز سحر نمیشود

استرس است و امتحان ، پیر شده ست این جوان

دوره آخر الزمان ، درس ثمر نمیشود

مثل زمان مدرسه ، وضعیت افتضاح و سه

به زور جبر و هندسه ، گاو بشر نمیشود

مهلت ترمیم گذشت ، کشتی ما به گل نشست

خواستمش حذف کنم ، وای دگر نمیشود

هر چه بگی برای او ، خشم و غصب سزای او

چونکه به محضر پدر ، عذر پسر نمیشود

رفته ز بنده آبرو ، لیک ندانم از چه رو

این شب امتحان من ،دست بسر نمیشود

توپ شدم شوت شدم ، شاعر مشروط شدم

خنده کنی یا نکنی ، باز سحر نمیشود

--------------------------------------------

الهی به مردان در خانه ات

به آن زن ذلیلان فرزانه ات

به آنان که با امر روحی فداک

نشینند و سبزی نمایند پاک

به آنان که از بیخ و بن زی ذیند

شب و روز با امر زن می زیند

به آنان که مرعوب مادر زنند

ز اخلاق نیکوش دم می زنند

به آن شیر مردان با پیش بند

که در ظرف شستن به تاب و تبند

به آنان که در بچه داری تکند

یلان عوض کردن پوشکند

به آنان که بی امر و اذن عیال

نیاید در از جیبشان یک ریال

به آنان که با ذوق و شوق تمام

به مادر زن خود بگویند: مام

به آنان که دارند با افتخار

نشان ایزو نه، زی ذی نه هزار

به آنان که دامن رفو می کنند

ز بعد رفویش اتو می کنند

به آنان که در گیر سوزن نخند

گرفتار پخت و پز مطبخند

به آنان قرمه سبزی پزان قدر

به آن مادران به ظاهر پدر

الهی به آه دل زن ذلیل

به آن اشک چشمان کیوان سبیل

به تن های مردان که از لنگه کفش

چو جیغ عیالاتشان شد بنفش

که ما را بر این عهد کن استوار

از این زن ذلیلی مکن برکنار

به زی ذی جماعت نما لطف خاص

نفرما از این یوغ ما را خلاص

-------------------------------------

مـــــردها کاین گریه در فقدان همســــــــر می کنند

بعد مرگ همســـــــر خود ، خاک بر سر می کنند

خاک گورش را به کیسه ، سوی منزل مـــی برند

دشت داغ سینـــــه ی خـــــود ، لاله پرور می کنند

چون مجانین ! خیره بر دیوار و بر در مــــــی شوند

خاک زیر پای خود ، از گریه ، هــــــی ! تر می کنند

روز و شب با عکــس او ، پیوسته صحبت می کنند

دیده را از خون دل ، دریای احمــــــــر مــــی کنند

در میان گریه هاشان ، یک نظر ! با قصد خیــــــر

بر رخ ناهیـــــــد و مینـــــــــا و صنــــــوبر می کنند

بعدٍ چنــــــدی کز وفات جانگــــــــداز ! او گذشـــت

بابت تسلیّت خـــــــود ! فکــــر دیگــــــر مـــی کنند

دلبری چون قرص ماه و خوشگل و کم سن و سال

جانشیـــــــــن بی بدیل یار و همســـــــر می کنند

کـــــــــج نیندیشید فکــر همســـــــر دیگر نیَند

از برای بچـــه هاشان ، فکر مـــــــادر مـــی کنند

------------------------------------------------------

پــسر گــفــت بــابــا بــرام زن بگیر

دلــم گـشـتــه در بــنــد زلـفـی اسـیر

پــدر گــفـــت فـــرزنـــد دلــبــنـد باب

دوبـاره بــرایم چـه دیـــدی به خـواب

پــســر گـــفـــت دلـــــداده او شــــدم

اسـیـر دو چــشــم و دو ابــرو شــــدم

پـدر گـفتش ایـن عاشـقیّت عزا است

بـرایـم غم و غصه همچون غـذا اسـت

پـسرگـفـت عــزای تـو شـــادی مــن؟

غــم و غــصه ات عــشــقــبـازی مـن؟

پـدر گـفـت مگر مـغـز در کلّه نیست؟

شب و روز از غصه بَهرم یکی اســت

مـن هـمـچـون خـر لنگ در کار خود

بــمـانـدم کــمـر خــم شــد از بار خـود

بـود هـشـت من رهن نُه ای پسر

شــدم از غــم مـُفــلسی خِــنـگ و خــر

تــو دیـگــر مـَنـه قــوز بــالای قــوز

کــمــی هــم بـه بـدبخـتی ام چشــم دوز

بــمـانــدم چــو مــرغــی اسـیر قفس

بــرایـــم نــمــانـــده دگــر یــک نــفــس

پـسر گـفــت تــا حـل شـود مشکلات

شـوم مــن در ایــن جنگ شطرنج مـات

شــود مــوی مـن همچو دندان سپید

زســر هـرچـه عشق است خواهد پـریـد

---------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: شعر خنده دار , ,
:: برچسب‌ها: شعر خنده دار- شعر - خنده دار- خنده- طنز- شعر طنزی- شعر طنز-شعر های طنز-شعر های خنده دار -وبلاگ-قالب-شعر ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
اشعار غمگین
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 21:16 | بازدید : 103616 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

                                         

بابا

زنگ  انشاء  شد  عزیزان   دفتر  خود  وا   کنید

ساعتی  را   با   معلم   صحبت    از  بابا   کنید

صحبت  خود   را   معلم   با  خدا    آغاز     کرد

کهنه  زخمی  از   میان  زخمها    سر   باز  کرد

ساعتی  رفت  و  تمام   بچه ها  انشا ء  بدست

هر کسی پیش آمد ودفتر نشان داد و نشست

ناگهان  چشم  معلم  بر  سعید  افتا د   و  گفت

گوش   ما   باید   صدای    دلنوازت   را  شنفت

دفتر   خود    را   نیاوردی     عزیزم    پیش  ما

نازنین  حرفی  بزن    اینگونه    غمگینی   چرا؟

سر به  زیر و چشم نم آهسته پیش آمد  سعید

از   غم   هجران   بابا    زیر    لب   آهی  کشید

دفتر    اندوه    و   غم    یکبار    دیگر   باز  شد

قصه ی    غمگین  بابا     اینجنین     آغاز   شد

بچه ها   بابای  من   در  زندگی  چیزی نداشت

غصه را بر روی  غم  غم  روی ماتم  میگذاشت

مادرم  وقتی  که از  دنیای  فانی  رخت  بست

رشته ی  تقدیر  بابا   ناگهان از  هم    گسست

بلبلی   از   آشیان    زندگانی        پر     کشید

از  نبود    مادرم     بابا       خجالت     میکشید

بشنوید  اما  پس   از  بابا   چه   آمد  بر  سرم

من  خجالت  میکشم   بر  چشم  سارا   بنگرم

روزگار  خواهر  شش   ساله ام   بد میگذشت

شمع  شبهای وصال از بخت او خاموش گشت

رفتگر در  گوشه ای  از کوچه ی  پر پیچ و خم

بر زمین  افتاده  بود  از   کثرت   اندوه  و  غم

از فراق  روی  همسر  در   جوانی   پیر   شد

پیر  هجران  عاقبت   از   زندگانی   سیر  شد

چون در آن سرما کسی در کوچه ی بن بست نیست

آنکه  بر   روی   زمین   افتاده   پس   بابای  کیست؟

پیر مردی خسته در صبح زمستان  جان   سپرد

کودکان   خردسال   خویش    را   از    یاد   برد

بچه ها  این   سرگذشت   تلخ  بابای من  است

قصه ی  غمگین  سارا  دختری   بی سرپرست

لقمه ی     نانی    برای   عمه    جانم     میبرم

من   به  سارا  جمعه ها  اسباب بازی    میخرم

کودک  ده  ساله  وقتی   همچو   بابا   میشود

نیمه ای   از  روز    را   شاگرد     بنا    میشود

پینه های  دست  من  گویای درد   کهنه ایست

زیر  پای   فقر  باباهای   ما    امضای   کیست؟

چون  که  انشای   غم انگیز   سعید اینجا رسید

جای اشگ   از  چشم  آقای  معلم   خون چکید

چهره ی    غمگین     آقای   معلم      زرد   شد

از   غم  و   اندوه  شاگردش  سراپا    درد  شد

لحظه ای در خود فرو رفت و سپس آهی کشید

پیش  چشم  کودکان  زد  بوسه  بر دست سعید

بچه ها  انشای   این  کودک   پر   از   اندوه  بود

غصه و  غمهای   او   اندازه ی   یک    کوه   بود

گر چه  این  انشای  غمگین  مادر و  بابا  نداشت

درس عشق و عاشقی در جمع ما بر جا گذاشت

پینه های    زخمناک     این    پسر     غم   آفرید

از   زمین  تا    آسمان    اندوه   و    ماتم   آفرید

کاسه ی    صبر     معلم     ناگهان    لبریز    شد

چشم   غمناکش  به  چشم مرد کوچک  تیز شد

گفت  یارب   دست   این   فرزند  میهن  زخمناک

زخم  اگر   بر دل نشیند  زخم  دیگر را چه  باک؟

گر چه   خاک  سرزمین  پاکم از  جنس  طلاست

فقر و ماتم    گریه و غم   سهم  باباهای ماست

------------------------------------------------------------

دل

 

ای  دل غمزده  در سینه ی  غمناک سلام

 

کعبه ی  عشق  توئی پاک تر از پاک سلام

 

مرهمی  نیست   کزآن  درد  تو  آرام  شود

 

ای به زخم همگان  مرهم و  تریاک   سلام

 

بی سب  نیست   که  دل   نام   نهادند  ترا

 

هر چه فهم است توئی خانه ادراک  سلام

 

هستی  عالم امکان  همه  از  خاک و گلند

 

همه ی  عالم هستی  زتو ای خاک  سلام

 

خانه ای  در  قفس  سینه  ترا  ساخته اند

 

بنگر این خانه که باغیست پر از تاک سلام

 

می  از آن نوش مرا  غصه  فراموش  کنم

 

غصه می آورد این می  می  غمناک سلام

 

------------------------------------------

 

عقده های کهنه

 

از  تو  دلگیرم   نمیدانم   که  میدانی   هنوز؟

 

یا  که از  شرمندگی از  دیده   پنهانی  هنوز؟

 

هر چه   آمد  بر سرم  از  مهربانیهای  توست

 

چون  که  از مهر و وفا  چیزی نمیدانی هنوز

 

خون  دل در چشم غمناکم تماشا کردنیست

 

تا  چه  دیدی  در  تماشاخانه  گریانی  هنوز؟

 

خوب  میدانم  که  میدانی  نمی بخشم   ترا

 

اشگ  اگر  آورده باشی  یا  که  نالانی هنوز

 

دست  در  دستم  نهادی  تا  که  آبادم  کنی

 

ای بسا  ویران تو بودی چونکه ویرانی هنوز

 

عقده های کهنه در پستوی دل نم  کرده اند

 

تو همان مشتی نمک بر زخم سوزانی هنوز

 

سر  به  زیر افکنده ای  چیزی نمیگوئی چرا؟

 

گوئیا  از آنچه   کردی  خود   پشیمانی هنوز

 

دیده ی  گریان  تو   دل   ر ا  هراسان  میکند

 

تا چه خواهد شد سرانجامم  پریشانی هنوز

 

از  خدا   دم  میزنی   اما   نمیدانی   که  من

 

ای  دریغا   تازه  فهمیدم که  شیطانی  هنوز

 

-------------------------------------------

 

احساس

 

من گلی  خشکیده  در  بشکسته گلدانم هنوز

 

از    ازل    بیمارم و     دنبال     درمانم     هنوز

 

در پس  یک شیشه ی  بشکسته دور از آفتاب

 

شاخه ای بشکسته در بشکسته گلدانم هنوز

 

گر چه   دلتنگ    بهار و    بلبل    سر گشته ام

 

در پی   سرمای    جانسوز     زمستانم   هنوز

 

رقص  گل    در   زیر   باران    دلنوازی    میکند

 

من  ولی  در حسرت  یک  قطره   بارانم  هنوز

 

از همان روزی که با غم عهد و پیمان بسته ام

 

تا  که  هستم   بر  سر  آن عهد و پیمانم هنوز

 

زنده بودن   را   فقط   احساس    ثابت   میکند

 

زندگی را   دشمن   احساس    میدانم   هنوز

 

زندگی یعنی   دبستانی   که  از  غم ساختند

 

من  همان  شاگرد   پیر   آن   دبستانم   هنوز

 

مانده ام با این همه گوش گران و چشم کور

 

با که  گویم  بی سبب   در  کنج زندانم  هنوز

 

-------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: اشعار غمگین , ,
:: برچسب‌ها: اشعار غمگین- شعر غمگین-شعر- غمگین-شعر گریه دار-شعر خوشگل-شاعران-شعر های غمیگن-اشعار های غمگین ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شعر شاد
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 21:10 | بازدید : 110471 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

شدم با چت اسیر و مبتلایش
شبا پیغام می دادم برایش

به من می گفت هیجده ساله هستم

تو اسمت را بگو من هاله هستم

بگفتم اسم من هم هست فرهاد

زدست عاشقی صد داد و بیداد

----------------------------------------

 

صبح هر روز مادرم غُر زد

 

خواهرم هِی به من تلنگر زد

 

که بيا زن بگير آدم شو

 

فارغ از غصّه‌های عالم شو

---------------------------------------

کرزیا، دیده گشـــــا حالت دنیا بنگر

ما کجا، مهد تمدن به کجا ها، بنگر

چشم افرنگ نورزد به تو هرگز عشقی

ز مفاد دگری این همه شیدا بنگر

--------------------------------------

 

لگد موجود است


در خانه ما ز نیک و بد چیزی نیست
جز ننگی و پاره ای نمد چیزی نیست


از هر چه پزند نیست غیر از سودا
وز هر چه خورند جز لگد چیزی نیست

عبیدزاکانی

--------------------------------------

بدشانسی انوری


هر بلایی کز آسمان آید
گرچه بر دیگری قضا باشد


بر زمین نارسیده می پرسد
خانه انوری کجا باشد!؟

 

انوری

---------------------------------

چی شد؟


حلیم مش رحیم و آش رشته
به جاشون این روزا پیتزا فرشته


چت و اینترنت و عقد غیابی
چی شد اون عشقای داغ و برشته؟!

حسن صنوبری

---------------------------------



:: موضوعات مرتبط: شعر شاد , ,
:: برچسب‌ها: شاد - شعر شاد- شعر- چت- چت روم- شعر چت ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
محمد علی بهمنی
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 21:2 | بازدید : 29807 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را
                              تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی

                              در من اثرِ سخت ترین زلزله ها را

پر نقش تر از فرشِ دلم بافته ای نیست

                              از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخیِ "نه" گفتنمان را که شنیدیم

                              وقت است بنوشیم از این پس "بله" ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته

                              یکبار دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشقِ من، از عقل میندیش

                              بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

------------------------------------------------------------------

 

می‌نوشمت که تشنگی‌ام بیشتر شود

 

 
---------------------------------------
می‌نوشمت که تشنگی‌ام بیشتر شود

                                آب از تماس با عطشم شعله‌ور شود

آنگاه بی‌مضایقه‌تر نعره می‌کشم

                                تا آسمان ِ کر شده هم با خبر شود

آن‌قدرها سکوت تو را گوش می‌دهم

                                تا گوشم از شنیدن ِ بسیار کر شود

تو در منی و شعرم اگر «حافظانه» نیست

                                «عشقت نه سرسری ست که از سر به در شود»

آرامشم همیشه مرا رنج داده‌است

                                شور خطر کجاست که رنجم به سر شود؟

مرهم به زخم ِ بسته که راهی نمی‌برد

                                کاشا که عشق مختصری نیشتر شود

 

----------------------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: محمد علی بهمنی , ,
:: برچسب‌ها: شعر محمد علی بهمنی- اشعار محمد علی بهمنی-شعر-محمد علی بهمنی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
هوشنگ ابتهاج
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 21:0 | بازدید : 73381 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
چه غریب ماندی ای دل...

---------------------------------------------

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگساری

                                      نه به انتظار ياری، نه ز يار انتظاری 

دل من! چه حيف بودی كه چنين ز كار ماندی

                                      چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاری

سحرم كشيده خنجر كه: چرا شبت نكشته ست

                                      تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاری

به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟

                                      كه چو سنگ تيره ماندی همه عمر بر مزاری

نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم

                                      منم آن درخت پيری كه نداشت برگ و باری

سر بی پناه پيری به كنار گير و بگذر

                                      كه به غير مرگ ديگر نگشايدت كناری

به غروب اين بيابان بنشين غريب و تنها

                                      بنگر وفای ياران كه رها كنند ياری

---------------------------------------------------------------------------

 

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

 

-------------------------------------------------
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

                               به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش ، به جهان از این چه خوشتر

                               تو چه دادی ام که گویم که از آن به ام ندادی ؟

چه خیال میتوان بست و کدام خواب نوشین

                               به از این در تماشا که به روی من گشادی

تویی آنکه خیزد از وی همه خرمی و سبزی

                               نظر کدام سروی ؟ نفس کدام بادی ؟

همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی

                               همه رنگی و نگاری ، مگر از بهار زادی ؟

ز کدام ره رسیدی ز کدام در گذشتی

                               که ندیده دیده ناگه به درون دل فتادی ؟

به سر بلندت ای سرو که در شب ِ زمین کَن

                               نفس ِ سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه های معنی نرسد سخن چه گویم

                               که نهفته با دلِ سایه چه در میان نهادی ؟

---------------------------------------------------------------------

 

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت

 

---------------------------------------------

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت

                                  در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد  

                                  تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت

دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت

                                  قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت

مرغ دریا خبر از یک شب توفانی داشت 

                                  گشت و فریاد کشان بال به دریا زد و رفت

چه هوایی به سرش بود که با دست تهی

                                  پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون دید 

                                  قلم نسخ برین خط چلیپا زد و رفت

دل خورشیدی اش از ظلمت ما گشت ملول

                                  چون شفق بال به بام شب یلدا زد و رفت

همنوای دل من بود به تنگام قفس

                                  ناله ای در غم مرغان هم آوا زد و رفت

------------------------------------------------------------------------

 

 



:: موضوعات مرتبط: هوشنگ ابتهاج , ,
:: برچسب‌ها: شعر هوشنگ ابتهاج - اشعارهوشنگ ابتهاج -شعر-هوشنگ ابتهاج ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
قیصر امین پور
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 20:59 | بازدید : 81858 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
چشمه‌های خروشان تو را می‌ شناسند
 
--------------------------------------
چشمه‌های خروشان تو را می‌ شناسند

                                 موج‌های پريشان تو را می‌ شناسند

پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی

                                 ريگ‌های بيابان تو را می‌ شناسند

نام تو رخصت رويش است و طراوت

                                 زين سبب برگ و باران تو را می شناسند

از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی

                                 ای كه امواج طوفان تو را می‌ شناسند

اينك ای خوب، فصل غريبی سر آمد

                                 چون تمام غريبان تو را می‌ شناسند

كاش من هم عبور تو را ديده بودم

                                 كوچه‌های خراسان، تو را می‌ شناسند

-----------------------------------------------------------------

 

می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

 

-------------------------------------------
می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

                                می‌جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح

                                یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد

                                یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل

                                یا آنچنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت

                                چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی

                                با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

-------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: قیصر امین پور , ,
:: برچسب‌ها: شعر قیصر امین پور , اشعار قیصر امین پور , شعر , قیصر امین پور ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
دکتر علی شریعتی
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 20:54 | بازدید : 55233 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
دنبال واژه ها مباش
--------------------
دنبال واژه ها مباش....

                        کلمات فریبمان می دهند 

وقتی اولین حرف الفبا

                     کلاه سرش برود،

                                     فاتحه کلمات را باید خواند 

 ------------------------------------------------------------------

مناجات

----------

خدایا

به من زیستنی عطا کن که در لحظه مرگ

بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است حسرت نخورم

و مردنی عطا کن که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم

بگذار تا آن را من خود انتخاب کنم

اما آنچنان که تو دوست داری

چگونه زیستن را تو به من بیاموز

چگونه مردن را من خود خواهم آموخت  

------------------------------------------------------

 

فاطمه فاطمه است

 

-------------------------
خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجهٔ بزرگ است، دیدم فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین است. دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است. باز دیدم که فاطمه نیست.

نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست. فاطمه، فاطمه است.

----------------------------------------------------------------

 

وقتی.....

---------------

وقتی که دیگر نبود

                         من به بودنش نیازمند شدم.

وقتی که دیگر رفت

                          من به انتظار آمدنش نشستم.

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد

                                                       من او را دوست داشتم.

وقتی او تمام کرد

                    من شروع کردم.

وقتی او تمام شد

                    من آغاز شدم.

و چه سخت است.

تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن است،

مثل تنها مردن !

-----------------------------------------------------------------------------

 

شمع

تا‌ سحر ای‌ شمع‌ بر با‌لین‌ من‌

امشب‌ از بهرخدا بیدار با‌ش‌

.
سا‌یه‌ غم‌ نا‌گها‌ن‌ بردل‌ نشست‌

رحم‌ کن‌ امشب‌ مرا غمخوار با‌ش‌

.
کا‌م‌ امیدم‌ بخون‌ آغشته‌ شد

تیرها‌ی‌ غم‌ چنا‌ن‌ بر دل‌ نشست‌

---------------------------------------------------------------------------------

 

من چیستم؟

 

افسانه‌اى خموش در آغوش صد فریب
گرد فریب خورده‌اى از عشوه نسیم
خشمى که خفته در پس هر زهر خنده‌اى
رازى نهفته در دل شبهاى جنگلى

---------------------------------------------------------------------------------

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد؟

نمیخواهم بدانم کوزه‌گر از خاک اندامم

چه خواهد ساخت؟

ولی بسیار مشتاقم،

که از خاک گلویم سوتکی سازد

---------------------------------------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: دکتر شریعتی , ,
:: برچسب‌ها: شعردکتر علی شریعتی- اشعار دکتر علی شریعتی-شعر-دکتر علی شریعتی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
کاظم بهمنی
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 20:17 | بازدید : 90116 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
رازداری

-------------------------------

رازداری کن و از من گله در جمع مکن

                            باز بازیچه مشو، بارِ سفر جمع مکن

با حضور تو قرار است مرا زجر دهند

                            خویش را مایه ی دلگرمی هر جمع مکن

به گناهی که نکردم، به کسی باج مده

                            آبرویی هم اگر هست بخر، جمع مکن

ترسم آسیب ببیند بدنت، دورِ خودت...

                            این همه هرزه ی آلوده نظر جمع مکن!

" آخرین شاخه ی تو، سهم عقابی چو من است...

                            روی آن چلچله و شانه بسر جمع مکن "

تا برآمد نفسم، جمعِ هوادارت سوخت

                            روبروی منِ دیوانه، نفر جمع مکن

 ----------------------------------------------------------------------------

هرگز تو هم مانند من آزار دیدی؟
------------------------------------
 
هرگز تو هم مانند من آزار دیدی؟

                           یار خودت را از خودت بیزار دیدی؟

آیا تو هم هر پرده ای را تا گشودی

                           از چارچوب پنجره دیوار دیدی؟

اصلا ببینم تا به حالا صخره بودی؟

                           از زیر امواج، آسمان را تار دیدی؟

نام کسی را در قنوتت گریه کردی؟

                           از " آتنا " گفتن " عذاب النار " دیدی؟

در پشت دیوار حیاطی شعر خواندی؟

                           دل کندن از یک خانه را دشوار دیدی؟

آیا تو هم با چشم باز و خیس از اشک

                           خواب کسی را روز و شب بیدار دیدی؟

رفتی مطب، بی نسخه برگردی به خانه؟

                           بیمار بودی مثل من؟ بیمار دیدی؟

حقا که با من فرق داری؛ لا اقل تو

                           او را که میخواهی خودت یک بار دیدی!

--------------------------------------------------------------

 

موهای تو

---------------------

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

                                 او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

                                 غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند

                                 هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر

                                 هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

                             ************

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

                                 مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

                                 به تو اصرار نکرده است فرایندش را

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

                                 مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

                                 بفرستند رفیقان به تو این بندش را :

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

                                 لای موهای تو گم کرد خداوندش را

 -----------------------------------------------------------------------------

می رسد یک روز فصل بوسه چینی در بهشت
------------------------------------------------
می رسد یک روز فصل بوسه چینی در بهشت

                                روی تختی با رقیبان می نشینی در بهشت

تا خدا بهتر بسوزاند مرا خواهد گذاشت

                                یک نمایشگر در آتش، دوربینی در بهشت

صاحب عشق زمینی را به دوزخ می برند

                                جا ندارد عشق های این چنینی در بهشت

گیرم از روی کرم گاهی خدا دعوت کند

                                دوزخی ها را برای شب نشینی در بهشت

... با مرامی که من از تو باوفا دارم سراغ

                                می روی دوزخ مرا وقتی ببینی در بهشت

من اگر جای خدا بودم برای «ظالمین»

                                خلق می کردم به نامت سرزمینی در بهشت

------------------------------------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: کاظم بهمنی , ,
:: برچسب‌ها: شعر کاظم بهمنی- اشعار کاظم بهمنی-شعر-کاظم بهمنی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
رضا کاظمی
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 20:10 | بازدید : 157226 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
بهار آمده اما
--------------
بهار آمده اما

من هنوز

دلم بهار می‌خواهد.

بیا !

------------------

 

گناه نکرده
------------

 

گناه نکرده تع

زیر می‌شوم

حال آ‌ن‌که تو

با هزار شیشه‌ی شرابْ در چشم‌هایت

آزادانه در شهر قدم می‌زنی!

----------------------------------

 

تو ...
--------------

 

 تو،

در تمامِ زبان‌ها

                   ترجمه‌ی لب‌خندی،

هر کجای جهان

                  که

                        تو را بخوانند

گُل از گُلِ‌ شان می‌شکفد.

 

---------------------------

با هم که قدم می‌زنیم
-----------------------
با هم که قدم می‌زنیم

                     حسودی‌اَش می‌شود آفتاب،

نه که هیچ‌گاه

              قدم نزده است با ماه!

--------------------------------------------

 

خسته ام

 

-------------
خسته ام

پلک هات را ببند

می خواهم کمی بخوابم.

--------------------------------------------

 

بی تو هم می شود زندگی کرد

 

------------------------------

بی تو هم می شود زندگی کرد

قدم زد،

          چای خورد،

                         فیلم دید،

                                    سفر رفت؛ ...

فقط

بی تو نمی شود

                   به خواب رفت!

 

--------------------------------------------------

تنها رازِ منی
---------------
تنها رازِ منی

تو را

          به خدا هم فاش نمی‌کنم!

-----------------------------------------

 

پروازِ هیچ پرنده‌ای را...
---------------------------

 

پروازِ هیچ پرنده‌ای را

                            حسرت نمی‌برم

وقتی قفس

                 چشم‌های تو باشد.

----------------------------------------

 

پیله ی تنهایی ام
---------------------------

 

پیله ی تنهایی ام

شکفته نشد هیچوقت !!

اما ...

چه باک !

ابریشم ِ پیراهنت شده ام حالا . . . !

 

----------------------------------------------

راه می‌روم
--------------
راه می‌روم

              و شهر زیر پاهایم تمام می‌شود

تو،

        هیچ‌کجا نیستی!

--------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: رضا کاظمی , ,
:: برچسب‌ها: شعر رضا کاظمی- اشعار رضا کاظمی-شعر-رضا کاظمی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
سهراب سپهری
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 18:41 | بازدید : 90951 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )
حجم سبز

دشت هایی چه فراخ‌!

كوه هایی چه بلند!

در گلستانه چه بوی علفی می آمد!

من در اين آبادی،

                    پی چيزی می گشتم‌:

پی خوابی شايد،

پی نوری،

            ريگی،

                    لبخندی.

پشت تبريزی ها

غفلت پاكی بود، كه صدايم می زد.

پای نی زاری ماندم‌،

                        باد می آمد،

                                      گوش دادم‌:

چه كسی با من‌، حرف می زند؟

سوسماری لغزيد.

راه افتادم‌.

يونجه زاری سر راه‌.

بعد جاليز خيار، بوته های گل رنگ

و فراموشی خاك‌.

لب آبی

گيوه ها را كندم‌، و نشستم‌، پاها در آب‌:

«من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هوشيار است‌!

نكند اندوهی،

                  سر رسد از پس كوه‌.

چه كسی پشت درختان است؟

هيچ‌، می چرخد گاوی در كرد.

ظهر تابستان است‌.

سايه ها می دانند،

                     كه چه تابستانی است‌.

سايه هایی بی لك‌،

گوشه یی روشن و پاك‌،

كودكان احساس‌! جای بازی اين جاست‌.

زندگی خالی نيست‌:

مهربانی هست‌، سيب هست‌، ايمان هست‌.

آری

تا شقايق هست‌،

                    زندگی بايد كرد.

در دل من چيزی است‌، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم

صبح

و چنان بی تابم‌، كه دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت‌، بروم تا سر كوه‌.

دورها آوایی است‌، كه مرا می خواند.»

--------------------------------------------------------

 

گلستانه

 

دشت هایی چه فراخ

كوه هایی چه بلند

در گلستانه چه بوی علفی می آید

من در این آبادی

                     پی چیزی می گردم

پی خوابی شاید

                 پی نوری

                              ریگی

                                        لبخندی

پشت تبریزیها

غفلت پاكی بود

                   كه صدایم می زد 

پای نیزاری ماندم

                     باد می آمد

                                  گوش می دادم

چه كسی بامن حرف می زد

سوسماری لغزید 

راه افتادم

یونجه زاری سر راه 

بعد جالیز خیار

                 بوته های گل رنگ

و فراموشی خاك

لب آبی 

گیوه ها را كندم  

و نشستم پاها در آب

من چه سبزم امروز

و چه اندازم تنم هوشیارم

نكند اندوهی

                سر رسد از سر كوه

چه كسی پشت درختان است

هیچ

        می چرد گاوی در كوه

ظهر تابستان است

سایه ها می دانند

                    كه چه تابستانی است

سایه هایی بی لك

گوشه ای روشن و پاك

كودكان احساس

جای بازی اینجاست

زندگی خالی نیست

مهربانی هست

                    سیب هست

                                   ایمان هست

آری  

تا شقایق هست

                   زندگی باید كرد

در دل من چیزیست

                        مثل یك بیشه نور

مثل خواب دم صبح 

و چنان بی تابم 

كه دلم می خواهد

بدوم تاته دشت 

بروم تا سر كوه

دور ها آوایی است

                         كه مرا می خواند...

------------------------------------------

 

پشت دریاها

 

قایقی خواهم ساخت

قایقی خواهم ساخت،

خواهم انداخت به آب.

دور خواهم شد از این خاک غریب

که در آن هیچ‌کسی نیست که در بیشه عشق

قهرمانان را بیدار کند.

قایق از تور تهی

و دل از آرزوی مروارید،

هم‌چنان خواهم راند.

نه به آبی‌ها دل خواهم بست

نه به دریا-پریانی که سر از خاک به در می‌آرند

و در آن تابش تنهایی ماهی‌گیران

می‌فشانند فسون از سر گیسوهاشان.

هم‌چنان خواهم راند.

هم‌چنان خواهم خواند:

                         "دور باید شد، دور."

مرد آن شهر اساطیر نداشت.

زن آن شهر به سرشاری یک خوشه انگور نبود.

هیچ آیینه تالاری، سرخوشی‌ها را تکرار نکرد.

چاله آبی حتی، مشعلی را ننمود.

دور باید شد، دور.

شب سرودش را خواند،

نوبت پنجره‌هاست.

هم‌چنان خواهم خواند.

هم‌چنان خواهم راند.

پشت دریاها شهری است

که در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است.

بام‌ها جای کبوترهایی است که به فواره هوش بشری می‌نگرند.

دست هر کودک ده ساله شهر، خانه معرفتی است.

مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند

که به یک شعله، به یک خواب لطیف.

خاک، موسیقی احساس تو را می‌شنود

و صدای پر مرغان اساطیر می‌آید در باد.

پشت دریاها شهری است

که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است.

شاعران وارث آب و خرد و روشنی‌اند.

پشت دریاها شهری است!

قایقی باید ساخت.

 

-----------------------------------------------------

ای نزدیک
در نهفته ترین باغ ها، دستم میوه چید

و اینک، شاخه ی نزدیک!

                                از سر انگشتم پروا مکن.

بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست،

                                         عطش آشنایی است.

درخشش میوه! درخشان تر

وسوسه ی چیدن در فراموشی دستم پوسید

دورترین آب

           ریزش خود را به راهم فشاند

پنهان ترین سنگ

             سایه اش را به پایم ریخت.

و من، شاخه ی نزدیک!

از آب گذشتم، از سایه بدر رفتم

رفتم، غرورم را بر ستیغ عقاب – آشیان شکستم

و اینک، در خمیدگی فروتنی، به پای تو مانده ام.

خم شو، شاخه ی نزدیک!

-----------------------------------------------------

 

صدا کن مرا

 

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

و خاصیت عشق این است

---------------------------------------------------------

 

خانه دوست کجاست

 

در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
“نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.”

 

------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: سهراب سپهری , ,
:: برچسب‌ها: شعر سهراب سپهری , اشعار سهراب سپهری , شعر , اسهراب سپهری ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
اشعار مذهبی
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 12:33 | بازدید : 108436 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

امام حسین(ع)-مناجات

--------------------------------------

هدف خلقت ما چیست ؟ حسینی گشتن

همه ی همت ما چیست ؟ حسینی گشتن

خسته از بار معاصی شده ای بسم الله

ترک معصیت ما چیست ؟ حسینی گشتن

پیر فرمود : همه یکدل و یکرو باشیم

مایه ی وحدت ما چیست ؟ حسینی گشتن

عاشقا راه سلامت ز کجا می جویی ؟

ره عافیت ما چیست ؟ حسینی گشتن

ابتذال از همه سو هجمه کند بی اثر است

ضامن عفت ما چیست ؟ حسینی گشتن

آب و نان ، دغدغه ی خاطر این مردم نیست

غصه ی ملت ما چیست ؟ حسینی گشتن

ترسی از غیر خدا در دل این مردم نیست

مانع وحشت ما چیست ؟ حسینی گشتن

در شب اول قبر از چه هراسان باشیم

نور آن ظلمت ما چیست ؟ حسینی گشتن

--------------------------------------

مام حسین(ع)-مناجات

 

 

-----------------------------------

 

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز

 

نهضت‌ات مایه الهام جهان است هنوز

 

بهر ویرانی و نابودی بنیان ستم

 

خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

 

در فداکاری مردانه‌ات ای رهبر عشق

 

چشم ایام به حیرت نگران است هنوز

 

کربلای تو پیام آور خون است و خروش

 

مکتب‌ات راهنمای همگان است هنوز

 

تا قیامت ز قیام تو قیامت برپاست

 

از قیام تو پیام تو عیان است هنوز

 

همه ماه است محرم، همه جا کرب و بلاست

 

در جهان موج جهاد تو روان است هنوز

 

جاودان بینمت استاده به پیکار، دلیر

 

"لا اری الموت"تو را ورد زبان است هنوز

 

باغ خشکیده ی دین را تو ز خون دادی آب

 

نه عجب گر که شکوفا و جوان است هنوز

 

تربت پاک تو ای اسوه آزادی و عشق

 

سرمه دیده صاحب نظران است هنوز

 

خون گرمت زند آتش به سیه خرمن ظلم

 

که به خون تو دو صد شعله نهان است هنوز

 

انقلاب تو به ما درس فضیلت آموخت

 

نقش اخلاص تو سرمشق جهان است هنوز

 

بر جبین «شفق» این لوحه گلرنگ غروب

 

هر شب از خون تو صد گونه نشان است هنوز
---------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: اشعار مذهبی , ,
:: برچسب‌ها: اشعار مذهبی- شعر مذهبی- مذهبی- شعر ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عاشقانه (شعر)
یک شنبه 23 آذر 1393 ساعت 12:23 | بازدید : 73696 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

 

دلم برای کسی تنگ است که دل تنگ است…


دلم برای کسی تنگ است که طلوع عشق را به قلب من هدیه می دهد …


دلم برای کسی تنگ است که با زیبایی کلا مش مرا در عشقش غرق می کند…


دلم برای کسی تنگ است که تنم آغوشش را می طلبد …


دلم برای کسی تنگ است که دستانم دستان پر مهرش را می طلبد…


دلم برای کسی تنگ است که سرم شانه هایش را آرزو دارد…


دلم برای کسی تنگ است که گوشهایم شنیدن صدایش را حسرت می کشد …


دلم برای کسی تنگ است که چشمانم ، چشمانش را می طلبد …


دلم برای کسی تنگ است که مشامم به دنبال عطر تن اوست…


دلم برای کسی تنگ است که اشکهایم را دیده…


دلم برای کسی تنگ است که تنهاییم را چشیده…


دلم برای کسی تنگ است که سرنوشتش همانند من است…


دلم برای کسی تنگ است که دلش همانند دل من است…


دلم برای کسی تنگ است که تنهاییش تنهایی من است…


دلم برای کسی تنگ است که مرهم زخمهای کهنه است…


دلم برای کسی تنگ است که محرم اسرار است…


دلم برای کسی تنگ است که راهنمای زندگیست…


دلم برای کسی تنگ است که قلب من برای داشتنش عمرها صبر می کند…

-------------------------------------------------------

دل من یه قفله اما دست تو مثل کلیده

می خوام از تو بنویسم کاغذام همش سفیده

یه سوال عاشقونه بگه هر کسی می دونه

اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمی ده ؟

چه قدر دعا کنم من خدا رو صدا کنم من

دست من به آسمونه نیمه شب دم سپیده

گفتم از عشق تومی خوام سر بذارم به بیابون

گفت تو عاقل تر از اینی این کارا از تو بعیده

التماس کردم که یک شب لااقل بیا تو خوابم

گفت که هذیون رو تموم کن انگاری تبت شدیده

گفتم آرزو دارم تو مال من بشی یه روزی

گفت تو این دنیای بی رحم کی به آرزوش رسیده

اونی رو که دوست نداری دنبالت میاد تا آخر

اونی که دنبالشی تو چرا دائم ناپدیده

تو از اون روزی که رفتی دل من دیوونه تر شد

رنگ من که هیچی زیبا رنگ آسمون پریده

سرنوشت گریه نداره خودت این رو گفتی اما

تو دل من نمی دونم چرا باز یه کم امیده

تو من رو گذاشتی رفتی اما می خوام بنویسم

چه قدر واسم عزیزه اونکه از من دل بریده

-----------------------------------------------------

بغلم کن عشق خوبم بذار حس کنم تنت رو

از حرارتت بمیرم بگیرم عطر تنت رو

واسه من آغوش گرمت تنها جای امن دنیاست

ساز آشنای قلبت خوشترین آهنگ دنیاست

منو که بغل میگیری گم میشم تو شهر رویا

بند میاد نفس تو سینه م مثل مجنون پیش لیلا

به تو شفاف و برهنه دل سپردم بی محابا

بغلم کن تا نمیرم بی تو تو دستای سرما

مثل دامن فرشته شب ما قدیس و پاکه

حتی ماه به حرمت ما عاشقونه تر میتابه

بغلم کن عشق خوبم بذار آرامش بگیرم

سر بذارم روی شونه ت با نفسهات خو بگیرم

جز سرانگشتهای گرمت تن من عشقی ندیده

دست بکش رو گونه ی من منو خواب کن تا سپیده..

--------------------------------------------------------------

من همون تنها ترینم که دلم رو به عشق تو سپردم

 


تو همون امید بودنی که به امید تو هنوز نمردم

 

 
من همون خیلی دیوونم که همیشه عاشقت میمونم

 

 
تو همون معشوق نابی که روز و شب اسمتو میخونم

 

 
من همون خسته ترینم که دیگه طاقت دوریتو ندارم

 

 
تو همونی که آرزومه دست تو دست گرم تو بزارم

 

 
من همون دریای دردم که میخوام دورت بگردم

 


توهمونی که اگه بخندی منم با خنده هات میخندم

 

 
من همون عاشق ترینم که اگه بخوای واست میمیرم

 


تو همون فرشته نجاتی که به روز میای و نمیزاری من بمیرم

 

-----------------------------------------

 "من بی تو می میرم"

------------------------------------

تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم

روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست

یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی

شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود

من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من

من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید

تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم

--------------------------------------

برای شعر های دیگر به ادامه مطلب بروید

---------------------------------------

 

برای عشق تمنا کن ولی خار نشو             براي عشق قبول كن ولي غرورتت را از دست نده

 

براي عشق گريه كن ولي به كسي نگو       براي عشق مثل شمع بسوز ولي نگذار پروانه ببينه

 

 براي عشق پيمان ببند ولي پيمان نشكن    براي عشق جون خودتو بده ولي جون كسي رو نگير

 

 براي عشق وصال كن ولي فرار نكن          براي عشق زندگي كن ولي عاشقونه زندگي كن

 

براي عشق بمير ولي كسي رو نكش .        براي عشق خودت باش ولي خوب باش......

 

--------------------------------------------------------------------------------------

 

 تصمیم

 

-----------

 

یه امشب مالِ من باش ـو  بزار باور کنم هستم

 

به آغوشِ تو محتاجـــم  به عشقِ بودنت مستـم

 

دلم تنگه واست امشب  چشام چشماتو کَم داره

 

تو که نیستی کناره من دلم یه دنیا غَم داره

 

بیا بگذر از این تصمیم  منم بی تو نمی تونم

 

اگه امشب تو برگردی  به تو دنیام ـو مدیونم

 

بزار حال و هوایِ من  دوباره مثه اول شه

 

از این سَردَرگُمی خستم  بزار روزایِ بد سَر شه

 

تویِ خلوتِ من امشب  چقد جایِ تو خالی ـه

 

نمی دونی که دلتنگی  چه رنگی ـو چه حالی ـه

 

نمی دونی که بعد از تو  همه شب هارو بیدارم

 

تو ازتنهایی می ترسی  از احساست خبر دارم

 

من ـو ببخش عزیزه من  اگه دستات ـو وِل کردم

 

تا وقتی که نفس دارم  من از تو بَرنمی گردم

 

---------------------------------------------------------

 

 

 

تو " جـا " زدی

 

 

 

من " جـا " خوردم

 

 

 

او " جـا " گرفت ...

 

 

 

همین یـک " جـابجـایی "

 

 

 

" جـانم " را گرفت ..!!

 

 

 

زندگی نیست ممات است ، تو را کم دارد

 

 

 

دیدنت ارزش آواره شدن هم دارد

 

 

 

به کمال عجـز گفتم : که به لب رسیــد جانم !

 

 

 

به غـرور و نـاز گفتی : تو مگر هنــوز هــستی ..؟؟!

 

 

 

فروغی بسطامی

 

 

 

از عشق من به هر سـو در شهر گفتگـویست

 

 

 

من عاشق تو هستم .. این گفتگو ندارد

 

 

 

شهریار

 

 

 

ای درآمیخته با هر کسی از راه رسید    !

 

 

 

می توان از تو فقط دور شد و آه کشید

 

 

 

پرچم صلح برافراشته ام بر سر خویش

 

 

 

نه یکی ؛ بلکه به اندازه ی موهای سفید

 

 

 

کاظم بهمنی

 

 

 

مُردم از بس شهــر را گشتم یکی عاقل نبـود

 

 

 

راستی؛ تو اینهمه دیوانه می خواهی چکـار ؟

 

 

 

من نمی گویم سمندر باش یا پروانه باش

 

 

 

چون به فکر سوختن افتاده ای ... مردانــه بـاش

 

 

 

آرزویم این است

 

 

 

که بهاری بشود روز و شبت

 

 

 

که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف

 

 

 

و من از دور ببینم که پر از لبخند است: چشم و دنیا و دلت...

 

----------------------------------------------------

 

 

 

یادم نمی کنی و یادم نمی روی

 

 

 

یــادت بخیــر  یار فراموشــکار ما

 

 

 

 

 

گفتم ار عاشق شوم گاهی غمی خواهم کشید

 

 

 

من چه دانستم که بار عالمی خواهم کشید

 

 

 

 

 

به غیر از مرگ فرجامی ندارم

 

 

 

سرآغاز و سرانجامی ندارم

 

 

 

مرا دیوانه ات نامیده بودند

 

 

 

نباشی بعد از این نامی ندارم..!

 

 

 

 

 

گویند دل به آن مَهِ نامهربان مَده

 

 

 

دل آن زمان رُبــود که نامهربان نبــود

 

 

 

تا تو را دیدم ندادم دل به کس

 

 

 

عاشقم کــردی... به فریادم بِرس..

 

 -------------------------------------------------------------------------

 

 

 

آه اگر آزادی سرودی می خواند

 


کوچک

 


همچون گلوگاه پرنده ای

 


هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند

 


سالیان بسیاری نمی بایست

 


دریافتی را

 


که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است ...  

 

 

 

به پرواز

 


شک کرده بودم

 


به هنگامی که شانه هایم

 


از توان سنگین بال

 


خمیده بود... 

 

 

 

شاملو

 

----------------------------------------------------

 

پروانه نیستم اما


سال‌هاست دور خودم می‌چرخم وُ


می‌سوزم.




رفتن‌َت در من


شمعی روشن کرده است انگار!


رضا کاظمی

 

---------------------------------------------------

 

 

 

من تمـــــام شــــــــعرهایم را

 

 

 



در وصــــف نیامدنت ســـــروده ام !

 



و اگر یـــــک روز ناگهــــان ناباورنه ســر برسی

 


دســــت خالی ,حیرت زده

 


از شاعر بودن استعفا خواهم داد!

 



نقــــاش میشوم

 


تا ابدیت نقش پرواز را

 

 

 


بر میله های تمام قفس های دنیـا

 



خواهـــــــم کشید.

 

------------------------------------------------

 

 

 

تویی که ناب ترین فصل هر کتاب منی

 

شروع وسوسه انگیز شعر ناب منی

 

 

 

من آن سکوت شکسته در آسمان توام

 

و تو درآمد دنیا و آفتاب منی

 

 

 

چقدر هجمه ی تشویش بی تو بودن ها

 

تویی که نقطه ی پایان اضطراب منی

 

 

 

برای زندگی ی بی جواب و تکراری

 

به موقع آمدی و بهترین جواب منی

 

 

 

روان در اوج خیالم چو رود می مانی

 

همیشه جاری و مانا در عمق خواب منی

 

 

 

نفس پس از گذرت از حساب می افتد

 

و تو دلیل نفس های بی حساب منی

 

 

 

رها مکن غزلم را همیشه با من باش

 

که ختم خاطره انگیزه شعر ناب منی

 

 

 

آسیه رضایی

 

------------------------------------------------

 

یکباره غزل بود که ما را سر پا کرد

 

از صفحه ی پژمرده ی تاریخ جدا کرد

 

 

 

جنس دل من چونکه ز آئینه و سنگ است

 

همواره مرا قافله ی کوه صدا کرد

 

 

 

یک خط سیاه از سر من رد شد و خط زد

 

انگار سرم بار دگر فگر خطا کرد

 

 

 

دارائی من بود وجود تو دریغا

 

بازار دلم بست مرا نیز گدا کرد

 

 

 

احساس بدی داشت برایم لب دریا

 

امواج بلا بود که قصد دل ما کرد

 

 

 

یک فرصت ناچیز ندادند و تو رفتی

 

تقصیر زمان بود به حق تو جفا کرد

 

 

 

حمیدرضانادری

 

-----------------------------------------------

 

 

 

باید این احساس در دل مانده را پنهان کنم

 

 

 

این شکستن های بر جا مانده را درمان کنم

 

 

 

 

 

 

 

عاشقت باشم ولی عمدا فقــط دورت کنم

 

 

 

له شدن های غــرورم را کمی جبـران کنم

 

 

 


روبرویت هی بخندم بی خیالی طـی کنم

 

 

 

در نبودت خویش را در شاعری عریان کنم

 

 

 

 

 

 

 

رشـد کرده در درونم ریشه ای با نــام تو

 

 

 

در نظـر دارم تبـر بردارم و ویـــران کـنم

 

 

 

 

 

 

 

خسته ام از این نقاب لعنتی بر چــهره ام

 

 

 

نه نمی خواهم تو را در بودنم کتمان کنم

 

 

 

 

 

 

 

ابر بغض آلوده ام باید ببارم بـی هـــوا

 

 

 

در توانم نیست بـاران باشم و پنهان کنم

 

 

 

 

 

 

 

آرزو پناهی

 

 

 

-----------------------------------------------

 

 

 

از سر زلف تو پیداست که "سر" می خواهی

 

 

 

از فروپاشی یک شهر خبر می خواهی

 

 

 


عشق، میدان جنون است نه پس کوچه ی عقل

 

 

 

دل دیوانه مهیاست! اگر می خواهی..

 

 

 


میوه ام عزت و آزادگی ام بود که رفت

 

 

 

از تهی دستی یک سرو، ثمر می خواهی؟

 

 

 


شاخه ی خویش شکستم که عصایت باشم

 

 

 

تو ولی از من افتاده، تبر می خواهی

 

 

 


عطر گیسوی تو تا ملک سلیمان رفته ست

 

 

 

زلف وا کرده ای و شانه به سر میخواهی

 

 

 


"مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز"!

 

 

 

مصلحت نیست که از هرکه نظر میخواهی..

 

 

 


وصف تو کار کسی نیست بجز "حافظ" و من

 

 

 

عاشقی اهل دل و اهل هنر میخواهی...

 

 

 

 

 

 

 

پوریا شیرانی

 

 

 

--------------------------------------------------

 

 

 

دیگر نخواهم گشت عاقل، چای لطفا!من ، یاد تو ، افکار باطل، چای لطفا! تلخ است کام من شبیه قهوه ی ترکغمباد جا خوش کرده در دل، چای لطفا ! میگردم عمری مثل آهوی پریشان دنبال تو منزل به منزل ، چای لطفا! دکتر برای درد قلبم نسخه پیچیدبی دارچین، با اندکی هل، چای لطفا! تو، هم چنان از خاطراتم می گریزیمن، فکر و ذهنم بر تو مایل ، چای لطفا ! خم شد غرورم زیر پای بی محلیت من له شدم ، اما چه حاصل ؟ چای لطفا ! وقتی که دست از آرزویت برندارد باید گرفت این قلب را گل ، چای لطفا ! دیگر بریدم از تمام دلخوشی ها مبهوت و گیج و منگ و غافل ، چای لطفا ! سیرم من از دنیا و از نامردمی هاش اصلا کمی زهر هلاهل ....چای لطفا !

 

 

 

 

 

  نفیسه سادات موسوی

 

-------------------------------------------------

 

 

 

هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست

 

 

 

ببار ابر بهاری، ببار... کافی نیست

 

 

 

 

 

 

 

چنان که یخ زده تقویم ها اگر هر روز

 

 

 

هزار بار بیاید بهار، کافی نیست

 

 

 

 

 

 

 

به جرم عشق تو باشد که آتشم بزنند

 

 

 

برای کشتن حلاج، دار کافی نیست

 

 

 

 

 

 

 

گل سپیده به دشت سپید می روید

 

 

 

سپیدبختی این روزگار کافی نیست

 

 

 

 

 

 

 

خودت بخواه که این انتظار سر برسد

 

 

 

دعای این همه چشم انتظار کافی نیست

 

 

 


فاضل نظری

 

---------------------------------------------

 

مثل ماهی که شب از حوضچه جان می گیرد 

 

قلب من لحظه ای از تو ضربان می گیرد 

 


پیش تو دفترم از حس تغزل پرشد 

 

طبع شعرم تو که باشی جریان می گیرد 

 


از تب عشق گریزان شدم اما با تو 

 

کوه خاموش که باشد فوران می گیرد 

 

 

 

سبک نقاشی چشمان سیاهت سخت است 

 

چند سالی ست دل فرشچیان می گیرد 

 


آرش از پلک تو سر نیزه و انگار هنوز 

 

دارد از حالت ابروت کمان می گیرد 

. . . 

تا شکارم بکنی آه . . . که عاشق شده ام 

 

تیر تو قلب مرا باز نشان می گیرد 

 


شده ام بره در آغوش تو گیر افتادم

 

 آه . . یکروز تورا آه شبان می گیرد

 

 

 

زهرا غفاری

 

------------------------------------------

 

چه شد در آسمان ها این که دزدیدند ماهم را

 

 به نامردی چنین دادند مزد اشتباهم را

 

 

 

زدند آن گونه گاو آهن به دشت باورم آن روز

 

 که من گم کرده ام در سر زمین خویش راهم را

 

 

 

تکان خوردم تکانی آنچنانی در مدار خویش

 

 و با ریگ بیابان کرده ام قاتی نگاهم را

 

 

 

پس از ویرانه ی آه تو دودم سر بر آورده

 

 هزاران گردباد آرزو پیچانده آهم را

 

 

 

 مدارا می کنم با خود که دستم بسته می باشد

 

 وگرنه می زنم بر شیشه ام سنگ سیاهم را

 

 

 

ز شهر کاشمر زیبا رخی ما را پریشان کرد 

 

 وگرنه من بلد بودم مسیر زادگاهم را

 

 

 

حمیدرضا نادری

 

---------------------------------------------------

 

شاید تمام قصه مـا ایـن ســـه جــــمله بود
آشوب بـودی آمـدی و رد شـدی ، همـــین

من سطحی از تـرک شـده بودم که بشکنم
تو آخـریـن تلنگر این سـد شـدی ، همـــین

هـرگـز تـو انـتـخاب نکـردی مـرا ، فـقـط
گاهی بر این دو راهه مردد شدی ، همین

حـذف بـیـای قـافـیه هـا کــــــار تـو نـبـود
تو بـاعـث ردیـف نـیـامـد شـدی ، همـــین

حـرفـی کـه در دقــایـق زخــمی انـتـظـــار
تـیـر خــلاص را بــه دلــم زدی ، همـــین

بـا ایـن هـمـه شـکایـتـی از تـو نـمی کــنـم
تنها قبول کن که کمی بد شدی...همـــین !

 

سید مهدی نقبایی

 

--------------------------------------

 

چه جوری شد نمی‌دونم که عشق افتاده به جونم

خودت خونسردی اما من، نه اینطوری نمیتونم

دارم حس میکنم هر روز به تو وابسته‌تر میشم

تو انگاری حواست نیست دارم دیوونه‌تر میشم

یه حالی دارم این روزا نه آرومم نه آشوبم…

به حالم اعتباری نیست تو که خوبی منم خوبم

بگو با من چیکار کردی که اینجور درب و داغونم

نه گریونم نه خندونم مثل موهات پریشونم

من از فکر و خیال تو همش سردرد می‌گیرم

سر تو با خودم با تو با یه دنیا درگیرم

یه حالی دارم این روزا نه آرومم نه آشوبم

به حالم اعتباری نیست تو که خوبی منم خوبم

-------------------------------------------------

چشمامو رو هم میزارم حــس می کنم پیــش منـی ..

 

دنیــا واسم قشنگ می شــه انگار با من حرف می زنی ..

 

دیگه چشام باز نمی شن انگار دارم خواب می بینــم ..

 

دوباره باز دست تو رو آروم تو دستــام می گیــرم ..

 

بهت می گم حقیقته بــودنه من کنار تــــو .. ؟!!

 

اما دارم حــس می کنم قشنگیــه نگاه تــو ..

 

یواشکی تو گوش تــو بهت می گم دوســت دارم ..

 

غمی ندارم تو دلــم حالا کــ من تــو رو دارم ...

 

اینو بدون عـــاشقتم .. دیـــوونه می شم نباشی ..

 

ازت می خوام تــا آخرش کنــار قلب من بــاشی

-------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: شعر عاشقانه , ,
:: برچسب‌ها: شعر عاشقانه , عاشقانه , شعر , عشق , عاشق , عکس عاشقانه , قالب شعر , عکس , شعر های عاشقانه , شعر های عشق , ورزش3 , ورزش11 , طرفداری , عکس قلب , قلب , ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
سیمین بهبهانی
شنبه 22 آذر 1393 ساعت 16:51 | بازدید : 72193 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

شمع جمع

---------------

ای نازنین !‌ نگاه روان پرور تو کو ؟

                                     وان خندهٔ ز عشق پیام آور تو کو ؟

ای آسمان تیره که اینسان گرفته ای

                                     بنما به من که ماه تو کو ؟ اختر تو کو ؟

ای سایه گستر سر من ،‌ ای همای عشق

                                    از پا فتاده ای ز چه ؟ بال و پر تو کو ؟

ای دل که سوختی به بر جمع ، چون سپند

                                   مجمر تو را کجا شد و خاکستر تو کو ؟

آخر نه جایگاه سرت بود سینه ام ؟

                                   سر بر کدام سینه نهادی سر تو کو ؟

ناز از چه کرده ای ، چو نیازت به لطف ماست ؟

                                   آخر بگو که یار ز من بهتر تو کو

سودای عشق بود و گذشتیم ما ز جان

                                  اما گذشت این دل سوداگر تو کو ؟

صدها گره فتاده به زلف و به کار من

                                  دست گره گشای نوازشگر تو کو ؟

سیمین !‌ درخت عشق شدی پاک سوختی

                                  اما کسی نگفت که خاکستر تو کو ؟

---------------------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: سیمیـن بهبهـانـی , ,
:: برچسب‌ها: شعر سیمین بهبهانی- اشعار سیمین بهبهانی-شعر-سیمین بهبهانی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
پروین اعتصامی
شنبه 22 آذر 1393 ساعت 16:45 | بازدید : 38295 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

ای خوش از تن کوچ کردن

--------------------------------------

ای خوش از تن کوچ کردن، خانه در جان داشتن

روی مانند پری از خلق پنهان داشتن

همچو عیسی بی پر و بی بال بر گردون شدن

همچو ابراهیم در آتش گلستان داشتن

کشتی صبر اندرین دریا افکندن چو نوح

دیده و دل فارغ از آشوب طوفان داشتن

در هجوم ترکتازان و کمانداران عشق

سینه‌ای آماده بهر تیرباران داشتن

روشنی دادن دل تاریک را با نور علم

در دل شب، پرتو خورشید رخشان داشتن

همچو پاکان، گنج در کنج قناعت یافتن

مور قانع بودن و ملک سلیمان داشتن

-----------------------------------------

بلبل آهسته به گل گفت شبی

که مرا از تو تمنائی هست

من به پیوند تو یک رای شدم

گر ترا نیز چنین رائی هست

گفت فردا به گلستان باز آی

تا ببینی چه تماشائی هست

گر که منظور تو زیبائی ماست

هر طرف چهرهٔ زیبائی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است

همه جا شاهد رعنائی هست

باغبانان همگی بیدارند

چمن و جوی مصفائی هست

قدح از لاله بگیرد نرگس

همه جا ساغر و صهبائی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست

نه ز زاغ و زغن آوائی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است

نه به گلشن اثر پائی هست

هیچکس را سر بدخوئی نیست

همه را میل مدارائی هست

گفت رازی که نهان است ببین

اگرت دیده ی بینائی هست

هم از امروز سخن باید گفت

که خبر داشت که فردائی هست

--------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: پروین اعتصامی , ,
:: برچسب‌ها: شعر پروین اعتصامی- اشعار پروین اعتصامی-شعر-پروین اعتصامی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
شهریار
شنبه 22 آذر 1393 ساعت 16:40 | بازدید : 174921 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

نی محزون

--------------

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی

                                آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می دانم

                                که تو از دوری خورشید چها می بینی

تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من

                                سر راحت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک

                                تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند

                                امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن

                                که توام آینه بخت غبار آگینی

باغبان خار ندامت به جگر می شکند

                                برو ای گل که سزاوار همان گلچینی

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید

                                که کند شکوه ز هجران لب شیرینی

تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان

                                گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی

کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد

                                ای پرستو که پیام آور فروردینی

شهریارا گر آئین محبت باشد

                                جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی

--------------------------------------------------------------

جلوه جانانه

----------

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

                                عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست

                                خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می

                                تابود خود سبو کش میخانه تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر

                                ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل

                                هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

                                مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی

                                بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک

                                کورا هوای دام تو و دانه تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز

                                هر چند آشنا همه بیگانه تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار

                                تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

----------------------------------------------------------

 

گلهٔ خاموش

 

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

                                    وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست

                                    ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من

می نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق

                                    اما که در این میکده غم نوشتر از من

افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن

                                    افتاده تر از من نه و مدهوشتر از من

بی ماه رخ تو شب من هست سیه پوش

                                     اما شب من هم نه سیه پوشتر از من

گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق

                                     ای نادره گفتار کجا گوشتر از من

بیژن تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک

                                     خونم بفشان کیست سیاوشتر از من

با لعل تو گفتم که علاجم لب نوش است

                                     بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من

آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل

                                     دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من

-----------------------------------------------------------------------

 

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

 

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

                                  عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

                                  بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز

                                  صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست

                                  عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست

                                  شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم

باور مکن که طعنه طوفان روزگار

                                  جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر

                                  با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

                                  لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب

                                  ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی

                                  تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار

                                 این کار تست من همه جور تو می کشم

-------------------------------------------------------------------

غزاله صبا

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا

                                که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را

چه شعبده است که در چشمکان آبی تو

                                نهفته اند شب ماهتاب دریا را

تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح

                                به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را

کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن

                                که چشم مانده به ره آهوان صحرا را

به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند

                                چه جای عشوه غزالان بادپیما را

فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور

                                که درد و داغ بود عاشقان شیدا را

هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست

                                شبیه سازتر از اشگ من ثریا را

اشاره غزل خواجه با غزاله تست

                                صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب

                                جز این قدر که فراموش می کند ما را

----------------------------------------------------------------------

 

جلوه جانانه

 

شمعی فروخت چهره که پروانه‌ی تو بود

                                         عقلی درید پرده که دیوانه‌ی تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله‌هاست

                                         خود جرعه نوش گردش پیمانه‌ی تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می

                                         تابود خود سبو کش میخانه‌ی تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر

                                         ته سفره خوار ریزش انبانه‌ی تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل

                                         هر جا گذشت جلوه‌ی جانانه‌ی تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

                                         مرغان باغ را به لب افسانه‌ی تو بود

هدهد گرفت رشته‌ی صحبت به دلکشی

                                         بازش سخن ز زلف تو و شانه‌ی تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک

                                         کورا هوای دام تو و دانه‌ی تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز

                                         هر چند آشنا همه بیگانه‌ی تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار

                                         تا بانک صبح ناله‌ی مستانه‌ی تو بود

----------------------------------------------------------------------

 

دیوان و دیوانه

 

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد

                                   درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست

                                   درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست

                                   دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد

ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من

                                   ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد

از گوهر مرادم چشم امید بسته است

                                   این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان

                                   گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا

                                   گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

-----------------------------------------------------------------

 

رؤیای جوانی

 

کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد

                                       گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

زلف دوشیزه گل باشد و غماز نسیم

                                       بلبل شیفته شوریده و شیدا باشد

سر به صحرا نهد آشفته تر از باد بهار

                                       هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد

رستخیز چمن و شاهد و ساقی مخمور

                                       چنگ و نی باشد و می باشد و مینا باشد

یار قند غزلش بر لب و آب آینه گون

                                       طوطی جانم از آن پسته شکرخا باشد

لاله افروخته بر سینه مواج چمن

                                       چون چراغ کرجی ها که به دریا باشد

این شکرخواب جوانی است که چون باد گذشت

                                       وای از این عمر که افسانه و رؤیا باشد

گوهر از جنت عقبا طلب ای دل ورنه

                                       خزفست آنچه که در چنته دنیا باشد

شهریاراز رخ احباب نظر باز مگیر

                                       که دگر قسمت دیدار نه پیدا باشد

----------------------------------------------------------------------

 



:: موضوعات مرتبط: شهریار , ,
:: برچسب‌ها: شعر شهریار- اشعار شهریار-شعر-شهریار ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
خیام
شنبه 22 آذر 1393 ساعت 16:36 | بازدید : 172171 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

خوش باش

----------------

خیام اگر ز باده مستی خوش باش

                              با ماهرخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است

                            انگار که نیستی چو هستی خوش باش

-----------------------------------------------------------

تا کی غـم آن خـورم که دارم یا نه

---------------------------

تا کی غـم آن خـورم که دارم یا نه

                                  وين عـمـر به خـوشدلی گـذارم یا نه

پر کـن قـدح باده که معـلـومـم نیست

                                  کاين دم که فـرو بـَرم برآرم یا نه

-----------------------------------------------------------

چون پرده درافتد

----------------

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

                                   وین حرف معما نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

                                   چون پرده درافتد نه تو مانی و نه من

 --------------------------------------------------



:: موضوعات مرتبط: خیام , ,
:: برچسب‌ها: شعر خیام- اشعار خیام-شعر-خیام ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0