دوبیتی شمارهٔ ۱
ببندم شال و میپوشم قدک را بنازم گردش چرخ و فلک را
بگردم آب دریاها سراسر بشویم هر دو دست بی نمک را
دوبیتی شمارهٔ ۲
تن محنت کشی دیرم خدایا دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی به سینه آتشی دیرم خدایا
دوبیتی شمارهٔ ۳
اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بی‌وفا ای بیمروت
گریبانم ز دستت چاک چاکو نخواهم دوخت تا روز قیامت
دوبیتی شمارهٔ ۴
ته که ناخوانده‌ای علم سماوات ته که نابرده‌ای ره در خرابات
ته که سود و زیان خود ندانی بیاران کی رسی هیهات هیهات
دوبیتی شمارهٔ ۵
دلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل زپود محنت و تار محبت
دوبیتی شمارهٔ ۶
محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل میبایدش دوخت
دوبیتی شمارهٔ ۷
نپرسی حال یار دلفکارت که هجران چون کند با روزگارت
ته که روز و شوان در یاد مویی هزارت عاشق با مو چه کارت
دوبیتی شمارهٔ ۸
اگر دل دلبر و دلبر کدام است وگر دلبر دل و دلرا چه نام است
دل و دلبر بهم آمیته وینم ندونم دل که و دلبر کدام است
دوبیتی شمارهٔ ۹
شب تاریک و سنگستان و مو مست قدح از دست مو افتاد و نشکست
نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت وگرنه صد قدح نفتاده بشکست
دوبیتی شمارهٔ ۱۰
نفس شومم بدنیا بهر آن است که تن از بهر موران پرورانست
ندونستم که شرط بندگی چیست هرزه بورم بمیدان جهانست
دوبیتی شمارهٔ ۱۱
شیرمردی بدم دلم چه دونست اجل قصدم کره و شیر ژیونست
ز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد تنم وا مرگ جنگیدن ندونست
دوبیتی شمارهٔ ۱۲
بود درد مو و درمانم از دوست بود وصل مو و هجرانم از دوست
اگر قصابم از تن واکره پوست جدا هرگز نگردد جانم از دوست
دوبیتی شمارهٔ ۱۳
نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست کجا آواره و در خانهٔ کیست
نمیدونم دل سر گشتهٔ مو اسیر نرگس مستانهٔ کیست
دوبیتی شمارهٔ ۱۴
ته دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نیست
دوبیتی شمارهٔ ۱۵
یکی برزیگرک نالان درین دشت بخون دیدگان آلاله می‌کشت
همی کشت و همی گفت ای دریغا بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۶
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت خرم آنانکه این آلالیان کشت
بسی هند و بسی شند و بسی یند همان کوه و همان صحرا همان دشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۷
بهار آیو به صحرا و در و دشت جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه دمی که گلرخان آیند به گلگشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۸
سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۹
عزیزا کاسهٔ چشمم سرایت میان هردو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا نهی تو نشنید خار مژگانم بپایت
دوبیتی شمارهٔ ۲۰
من آن رندم که گیرم از شهان باج بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج
فرو ناید سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج
دوبیتی شمارهٔ ۲۱
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج که این تاریک شوانرا چون کرم روج
کهی واجم که کی این روج آیو کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
دوبیتی شمارهٔ ۲۲
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
دوبیتی شمارهٔ ۲۳
زدست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
دوبیتی شمارهٔ ۲۴
گیج و ویجم که کافر گیج میراد چنان گیجم که کافر هم موی ناد
بر این آئین که مو را جان و دل داد شمع و پروانه را پرویج میداد
دوبیتی شمارهٔ ۲۵
دو چشمم درد چشمانت بچیناد مبو روجی که چشمم ته مبیناد
شنیدم رفتی و یاری گرفتی اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
دوبیتی شمارهٔ ۲۶
دلم بی وصل ته شادی مبیناد زدرد و محنت آزادی مبیناد
خراب آباد دل بی مقدم تو الهی هرگز آبادی مبیناد
دوبیتی شمارهٔ ۲۷
بیته یارب به بستان گل مرویاد وگر روید کسش هرگز مبویاد
بیته هر گل به خنده لب گشاید رخش از خون دل هرگز مشویاد
دوبیتی شمارهٔ ۲۸
یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
دوبیتی شمارهٔ ۲۹
الهی گردن گردون شود خرد که فرزندان آدم را همه برد
یکی ناگه که زنده شد فلانی همه گویند فلان ابن فلان مرد
دوبیتی شمارهٔ ۳۰
نهالی کن سر از باغی برآرد ببارش هر کسی دستی برآرد
برآرد باغبان از بیخ و از بن اگر بر جای میوه گوهر آرد
دوبیتی شمارهٔ ۳۱
غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر دارد
فلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد
دوبیتی شمارهٔ ۳۲
خور از خورشید رویت شرم دارد مه نو زابرویت آزرم دارد
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی زبان دل بذکرت گرم دارد
دوبیتی شمارهٔ ۳۳
غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
دوبیتی شمارهٔ ۳۴
شوانم خواب در مرز گلان کرد گلم واچید و خوابم را زیان کرد
باغبان دید که مو گل دوست دیرم هزاران خار بر گل پاسبان کرد
دوبیتی شمارهٔ ۳۵
دل عاشق به پیغامی بسازد خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست ریاضت کش ببادامی بسازد
دوبیتی شمارهٔ ۳۶
دگر شو شد که مو جانم بسوزد گریبان تا بدامانم بسوزد
برای کفر زلفت ای پریرخ همی ترسم که ایمانم بسوزد
دوبیتی شمارهٔ ۳۷
هر آنکس عاشق است از جان نترسد یقین از بند و از زندان نترسد
دل عاشق بود گرگ گرسنه که گرگ از هی هی چوپان نترسد
دوبیتی شمارهٔ ۳۹
پسندی خوار و زارم تا کی و چند پریشان روزگارم تا کی و چند
ته که باری ز دوشم برنگیری گری سربار بارم تا کی و چند
دوبیتی شمارهٔ ۴۰
دلا خوبان دل خونین پسندند دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهی آن گروهی این پسندند
دوبیتی شمارهٔ ۴۱
مرا نه سر نه سامان آفریدند پریشانم پریشان آفریدند
پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند
دوبیتی شمارهٔ ۴۲
خوشا آنانکه سودای ته دیرند که سر پیوسته در پای ته دیرند
بدل دیرم تمنای کسانی که اندر دل تمنای ته دیرند
دوبیتی شمارهٔ ۴۳
چو آن نخلم که بارش خورده باشند چو آن ویران که گنجش برده باشند
چو آن پیری همی نالم درین دشت که رودان عزیزش مرده باشند
دوبیتی شمارهٔ ۴۴
خوشا آنانکه هر از بر ندانند نه حرفی وانویسند و نه خوانند
چو مجنون سر نهند اندر بیابان ازین گو گل روند آهو چرانند
دوبیتی شمارهٔ ۴۵
خوشا آنانکه تن از جان ندانند تن و جانی بجز جانان ندانند
بدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشتن درمان ندانند
دوبیتی شمارهٔ ۴۶
خوشا آنانکه پا از سر ندونند مثال شعله خشک وتر ندونند
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر سرائی خالی از دلبر ندونند
دوبیتی شمارهٔ ۴۷
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند سخن با ته گرند با ته نشینند
مو که پایم نبی کایم ته وینم بشم آنان بوینم که ته وینند
دوبیتی شمارهٔ ۴۸
خوشا آنان که با ته همنشینند همیشه با دل خرم نشینند
همین بی رسم عشق و عشقبازی که گستاخانه آیند و ته بینند
دوبیتی شمارهٔ ۴۹
لاله کاران دگر لاله مکارید باغبانان دو دست از گل بدارید
اگر عهد گلان این بو که دیدم بیخ گل بر کنید و خار بکارید
دوبیتی شمارهٔ ۵۰
مو آن رندم که نامم بی‌قلندر نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر
چو روج آیو بگردم گرد گیتی چو شو آیو به خشتی وانهم سر
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
